Ik pik de signalen feilloos op: een omfloerste blik in zijn ogen, het typisch trekken van zijn mond, zijn tong die zijn droge lippen bevochtigt, de geforceerd neutrale toon van zijn stem. Een schuine opmerking en dan kijken hoe ik reageer. Een seksistische mop. Vragen of er ook leuke meisjes zijn op school, of ik al iets met die meisjes gedaan heb, en wat dan. Die vragen negeren kan ik niet, daar zou ik hem misschien mee kwetsen. Dus lach ik mee, geef ik met tegenzin antwoord, praat ik er een beetje omheen, terwijl ik mijn best doe niet té afwerend over te komen. Stel je voor dat ik niet meer mag komen, dat ik deze plek kwijtraak, de plek waar ik naar gesnakt heb, waar ik gezien en gehoord word, me geliefd voel.