Deze geweldige ode aan de liefde is een hertaling van Halt Mich van Herbert Grönemeyer. Met dit lied toont zanger/tekstschrijver Jan van Piekeren pure dichterschap. De tekst is gebalanceerd, nergens cliché of over de top en dan die prachtige zin Blijf voor altijd bij me, en langer als het kan… die wil je toch zelf bedacht hebben? In dit lied komt de muzikale symbiose tussen Jan en gitarist Johan Fransen optimaal tot zijn recht. De draai die Johan aan dit oorspronkelijk voor piano bedoelde lied heeft gegeven is zo mooi...

​

Voor mij heeft dit lied veel betekenis: ik leerde de mannen en hun muziek kennen in het najaar van 2017, een moeilijke periode waar je in BORELING over kunt lezen. Dit nummer kwam zo ontzettend bij mij binnen, het heeft een tijd geduurd voordat ik er met droge ogen naar kon luisteren.

I write for no reader, I write for myself. Met BORELING is dat zeker waar, toen ik in augustus 2017 met het schrijven begon had ik geen flauw idee dat ik in 2024 het boek in handen zou hebben. Het maken was een regelrechte catharsis, het heeft mij geholpen te begrijpen wat de samenhang in mijn leven is.

​

Anne is één van de beste gitaristen van ons land en een begenadigd songschrijver bovendien. Zijn tijd met Daryll-Ann leverde een paar van de mooiste Nederlandse popplaten op en zijn solowerk doet er niet voor onder: zijn laatste plaat Facts & Fears uit 2021, dat hij maakte met Pablo van de Poel van DeWolff is van voor tot achter fantastisch. About the facts and the fears, my dreams and illusions, the joy and the tears: dé samenvatting van BORELING.

And the hours fly, as the demons play, and you're paralysed… Dacht ik mijzelf op de been te kunnen houden, somehow everything will be a little different than you thought.

Jon Auer schreef dit sprankelende gitaarpoplied, voor mij een van de prijsstukken uit hun niet misselijke oeuvre. De tweestemmige zang klopt als een bus, het tempo is lekker, de tekst messcherp. Wát een lied… Het grote publiek hebben ze nooit bereikt, misschien dat jij als lezer van BORELING ze alsnog ontdekt?

Maybe together, we can wipe that smile off your face

'Cause what a difference, a little difference would make

​

Wat snakte ik naar dat kleine beetje verschil… weg van spiedende ogen, man tot man, misschien lukte het dan wél.

Dit speelde eind 1985, in het jaar erop werd Fugazi opgericht. Rauw, gedreven, geëngageerd en compromisloos, de ene prachtplaat na de andere en live een sensatie: Fugazi is een van de beste bands ooit, punt uit.

Looking so hard for a cause

And it doesn’t care what it is

And never really ever seeing eye to eye

Though it doesn't really mind

Perhaps that's why

It never really saw

Never really saw

Saw

​

Kun je elkaar ooit écht kennen? Ken jij jezelf? Weet jij wat jou drijft, wat je keuzes bepaalt, hoe je de koers in jouw leven uitzet? Bij het schrijven van BORELING keek ik veel achterom en heb iets van samenhang in mijn leven ontdekt – maar achteraf is makkelijk lullen, toch? Voor mij is het bestaan een pandemonium van toeval, een ballet van chaos. Dat vat ook de muziek van de Cardiacs best goed samen. Dit lied stond steevast op de speellijst van de afterparties in het jongerencentrum: diep in de nacht, als de bezoekers huiswaarts waren gegaan en de tent schoongemaakt, gingen de lichten weer uit en de muziek aan. We dansten tot in de vroege ochtend, vierden ons leven en onze verbinding met elkaar: een hoeksteen in onze identiteit. Vroeger was heus niet alles beter, maar mijn god, wat waren dit mooie nachten…

Als je lacht dan zie ik je tranen niet

Met je schijn ben jij het die jou bedriegt

Maar de dag komt dat je beseft

Ik heb het je gezegd

​

Na jarenlang weggekeken te hebben, hield ik dat niet langer vol. Alles in mij schreeuwde ‘nee, niet doen!’, maar het besef dat ik iemand zo had laten zitten werd ondraaglijk. Waarmee de volgende etappe in dit drama begon.

In 2017 ben ik met ‘Anna’ (in het echt heet ze anders, lieve lezer!) en een paar vrienden muziekavonden gaan organiseren, twee tot drie acts per keer, elk een half uur tot drie kwartier speeltijd. Daar ken ik de broers Sybesma van, met hun lekkere pop-folk liedjes en geweldige samenzang: zo kunnen alleen broers (en zussen) klinken. Het deed mij ook de Nederlandstalige muziek herontdekken, lang na mijn jeugdliefde voor Toontje Lager, Klein Orkest, Bram Vermeulen en de Toekomst en Frank Boeijen. Ik heb er daarom dubbel plezier in dat meerdere Nederlandstalige acts en teksten BORELING illustreren. Ga dat luisteren, ga dat zien!

Diezelfde oude wereld, zo helder als glas

Ik voel alleen niet meer hoe het was

​

Ik vervreemde van alles en iedereen om mij heen, zonder dat anderen dat in de gaten hadden – zonder dat ik dat zelf écht besefte. Ik was er wel, deed mee, lachte en leefde, maar hoe langer hoe meer als vanachter glas. Dat is de snaar die dit lied in mij deed trillen.

Het is geschreven door André Hessels en prachtig uitgevoerd door chansonnier Bjorn van Rozen. Luister naar de uitvoering op zijn album Nergens is het zo stil uit 2023: wat dit lied nog beter maakt zijn de stiltes ín het lied, geschapen door het ingetogen medespel van slagwerker Philip ten Bosch en bassist Marcel Kwa. Diepe buiging, ik kan er geen genoeg van krijgen.

Self sent a twister

A tearin' after me

Gonna bust my house to splinters yes

An' take all that's dear to me

You say you saw it comin' yeah

But still you did not flee

I was too weak I couldn't move

Held by growth of a tree

Ja, deze tornado had ik zelf gecreëerd. Ik was te zwak, kon niet bewegen, was vast geworteld door verplichtingen en emotionele bindingen. En ja, het verwoeste uiteindelijk het huis met alles wat mij lief was en liet mij lamgeslagen achter. Voor mij is dit een van de meest emotionele passages in BORELING, dat ik ook niet anders kon beschrijven dan sprongsgewijs.

​

Voor rauwe, doorleefde emoties ben je bij David Eugene Edwards aan het juiste adres. Ik zag hem met zijn 16 Horsepower tijdens een bloedhete editie van Lowlands, helemaal vooraan, doorweekt van zweet en tranen. Jezus wat mooi.

In 2022 zette ik Hello op de streamingplatformen, vijf liedjes die ik in coronatijd in mijn huisstudio heb gemaakt en opgenomen. Ik heb niet zo de behoefte om veel over deze tekst te zeggen, behalve dit: ik heb mij plechtig voorgenomen nooit zo kortzichtig te zijn als sommige mensen uit mijn oude leven. Judge a book by his cover, lekker makkelijk.

I'm lost in the dark

And I feel like a dinosaur

Broken face and broken hands

I'm a broken man

​

Bij de gebeurtenissen die ik beschrijf in De verloren zoon drong het pas echt tot mij door wat er aan de hand was, wat ik tot dan weigerde te geloven. Niet alleen dreigde ik mijn zoon kwijt te raken, hij verloor vooral zichzelf.

De wanhoop, eenzaamheid en verlatenheid hoor je terug in dit emotionele lied van Buffalo Tom uit Boston. Vooral de oude albums van dit trio zijn pareltjes van alternatieve rock, met als vlaggenschip hun debuut Let me come over uit 1992.

No not at all, I’m not freaking out at all. Nou, echt wel. Na deze aanmoedigende tekst duikel je als lezer in één van de meest duistere maanden van het leven van Anna en mij. Dit op papier krijgen was bijna niet te doen; ik lieg niet in de intro van dit hoofdstuk. Een Sehnsucht in de volle betekenis van het woord, Wikipedia verwoordt het prachtig: ‘een emotie die een immense hunkering aanduidt naar een persoon of zaak waar men van houdt of die men begeert, verbonden met een intens gevoel van pijn door de onbereikbaarheid van het object van begeerte.’

Wie mee kan praten over lijden is Youri Lentjes, naar mijn bescheiden mening een van de beste singer-songwriters van ons land. Zijn album Ex Messiah uit 2021 is ermee doordrenkt. Dat ik er echo’s in hoor van de door mij bewonderde Sparklehorse vergroot het luisterplezier nog meer.

Johan van Drunen en Helga Buitelaar speelden dit lied op een van onze eerste muziekavonden in 2017 en ik ging ter plekke onderuit. Red mij, draag me, heel even. Ik ben zo moe, zo uitgewoond… en als de dood. Alsof ze wisten in welke heftige toestanden we verwikkeld waren, hoeveel moeite ik had met eenvoudigweg overeind te blijven, ernaar snakte af en toe niks te moeten, gewoon even te kunnen janken. Bij dit lied lukt dat laatste uitstekend.

Boy you're no one

not a sad one

not as savior

more a failure

bleak

​

‘Het is wel een beetje veel,’ verzuchtte de redacteur op een gegeven moment. Inderdaad. We dachten echt een doorbraak te hebben bereikt, maar het onbegrijpelijke prutswerk dat volgde wierp ons niet alleen helemaal terug, maar opende de poort naar een hel vol nieuwe ellende. Waande ik mij een tijdje de redder, ik faalde als een malle. Koud en guur, kil, dat was het.

De plaat Gentlemen, start your engines van het Zwitserse Favez, emo-rock avant la lettre, is van voor tot achter fantastisch. Scherp en puntig, gedreven: helemaal mijn ding. Van Bleak zijn ook easy-listening versies, maar live knalt het pas echt.

​

Bleak start op 56m:20sec

​

De enige tekst die verweven is met het verhaal zelf. Als je BORELING uit hebt, weet je waarom.

​

Childhoods end start op 14min:17sec