O jee, boek twee

“Schrijf je een vervolg op Boreling?” Die vraag krijg ik geregeld.

Nee, Boreling vertelt een afgerond verhaal. Hoewel er sinds het einde van het boek (zomer 2019) nog volop ontwikkelingen zijn geweest, denk ik niet dat ik er veel aan toe kan, of beter gezegd, wil voegen. Ik ben blij met het resultaat: een fier boek, dat goed gelezen wordt én hoog wordt gewaardeerd. Van veel lezers heb ik gehoord dat het verhaal indruk maakt en tot nadenken aanzet. En hé, nog altijd is er niet één schrijffout in ontdekt. Met grote dank aan de redacteur, corrector en persklaarmaker 😊.

En: ja. In bloed geschreven, het boek dat ik nu aan het schrijven ben is eveneens waargebeurd en de thematiek heeft zeker raakvlakken met die van Boreling. De ellende waar de betrokken familie in verzeild raakt, gaat echter (veel) verder. Wat overkomt een kind als haar vader haar moeder vermoordt? Ineens is alles wat vertrouwd was verdwenen. Bep, een van de hoofdpersonen en achternicht van mijn moeder, was nog geen drie toen het haar in 1927 overkwam en twaalf toen ze de waarheid hoorde over haar moeder en vader. Wat zich daarna aftekent is een pijnlijk verhaal van verdrongen trauma, snakken naar liefde en peilloze eenzaamheid, culminerend in een gruwelijk drama in 1961. Het verhaal overspant meer dan zestig jaar en leidde mij langs de boerenwereld van Haarzuilens rond de vorige eeuwwisseling, het mondaine Roermond in de jaren twintig, een brute strafgevangenis in Leeuwarden, een dorpskroeg in Woerden en uiteindelijk het naoorlogse Amsterdam.

Drie jaar onderzoek heeft een redelijk compleet beeld opgeleverd. Mijn taak is nu om het verhaal van Marie, Gérard, Bep, Henk en anderen na decennia van stilte tot leven te wekken, in taal die vandaag de dag zal resoneren. Ondanks dat het een historisch familiedrama is, zijn de thema’s nog altijd actueel. Sterker nog: we hebben er nu woorden voor, waar men er destijds vooral het zwijgen toe deed.

Ik voel de druk. Dit schrijfproject is een maatje (…) groter dan Boreling, waar ik vooral kon putten uit mijn eigen herinneringen. En ik voel verantwoordelijkheid om de mensen die geleden hebben onder dit drama (sommigen hebben het zelfs met hun leven moeten bekopen) recht te doen. Ik blijf weg van gemakkelijke sensatiezucht en kies ervoor een invoelend boek te maken, waarin hun verbijsterende verhaal zeggingskracht krijgt in het hier en nu. En dat is misschien wel de grootste overeenkomst met Boreling.

De eerste 30.000 woorden staan op papier. Nog een heel eind te gaan! Parallel gaat mijn literair agent Marianne Schönbach in januari enkele uitgevers benaderen.

It giets oan!