In de nazomer van 2017, vijf jaar geleden, begon ik met het schrijven van wat nu Boreling is gaan heten. Ik heb geen haast, dat zal je duidelijk zijn. Zorgvuldigheid is belangrijker. Het manuscript heeft kunnen rijpen, gesprekken met proeflezers hebben nieuwe inzichten gegeven en naarmate de tijd verstrijkt lees ik sommige passages anders dan toen ik ze net geschreven had.
Op een gegeven moment moet je de pen terzijde leggen. Goed is goed, beter soms de vijand ervan. De afgelopen weken heb ik een boekvoorstel gemaakt: drie pagina’s over wat het boek is, wat ik ermee beoog, wie het (volgens mij) graag zullen lezen en zo meer. Drie hoofdstukken uit het manuscript maken de pitch compleet.
En het ongelooflijke is gebeurd. Het voorstel heb ik handen kunnen spelen van een van de belangrijkste literair agenten van ons land. Binnen twee dagen kreeg ik reactie: ‘wat een professioneel voorstel,’ en belangrijker nog: ‘je tekst heeft mij geraakt. We willen je graag vertegenwoordigen.’
Holy shit.